Złe miejsca dla ślimaków

W Łukowie znana jest lokalizacja cmentarza nazywanego starym. W tym miejscu obecnie znajduje się częściowo szpital i park. "Stary" w nazwie służy jedynie odróżnieniu od "Nowego" przy obecnej ulicy Warszawskiej. Otwarcie nowego jednocześnie oznaczało zamknięcie starego, który najstarszym nie był. Początki obecności Żydów w Łukowie określa się na XIII lub XIV wiek. Cmentarzy więc musiało być wiele skoro nie można było chować kolejnych osób w miejscu już raz do tego celu wykorzystanego. Ten zakaz obchodzono czasami nanosząc na terenie cmentarza nową warstwę ziemi przeznaczoną na kolejne pochówki. Nic jednak nie wiadomo na temat tych wcześniejszych cmentarzy w Łukowie.

Wg informacji na pomniku 14 kwietnia 1940 roku Niemcy zamordowali w Józefowie Dużym pod Serokomlą 217 osób. Informacja o liczbie zamordowanych nie jest identyczna z przechowywaną w archiwum listą ofiar. Tam doliczyć się można 191 osób. Tylko nie o liczby tu chodzi, a o ludobójstwo, o działanie mające na celu eksterminację ludności polskiej przez okupantów.

Pomnik znajduje się około 2 km od Przytoczna, w lesie. Stanął w miejscu upamiętnionym krzyżem drewnianym, już nie pierwszym w tym miejscu. Najprawdopodobniej znajduję się tu mogiła poległych powstańców. Choć jak wieść niesie nie jest to jedyna mogiła powstała po tej bitwie. Trwają dyskusje odnośnie kopca na jednej z prywatnych posesji, który może być mogiłą powstańczą jak i jednym z cmentarzy cholerycznych w Przytocznie.

Na cmentarzu parafialnym w Ciepielowie znajduje się kwatera w której spoczywają żołnierze polscy zamordowani przez Wehrmacht w 1939 roku. Ciała ich ekshumowano w roku 1945 i przeniesiono z mogił w lesie.

Na cmentarzu parafialny w miejscowości Lipsko znajduje się kwatera wojenna. Jej najstarsza część pochodzi z okresu I wojny światowej.

Nic w zasadzie na ten temat powiedzieć nie mogę poza tym co i tak jest napisane na pomniku. Na pierwszym zdjęciu w kadrze też przydrożny krzyż stojący przed pomnikiem.

Jadąc do Kodeńca spodziewałem się jedynie drewnianego kościoła z 1795 roku.

Cmentarz znajduje się (może bliżej prawdy będę pisząc "znajdował się") w Pawłowicach w pobliżu Solca nad Wisłą. Poszukiwania na miejscu rozpocząłem od cmentarza parafialnego. Zakładałem, że może znajdę go w pobliżu. Pobieżna lustracja terenu nic nie dała. W pobliżu cmentarza parafialnego nie znalazłem nic co mogłoby być cmentarzem wojennym. Szczęśliwie spotkałem na cmentarzu jednego z mieszkańców wsi, który chętnie udzielił mi informacji. Od niego dowiedziałem się, że cmentarz wojenny umieszczony jest przed cmentarzem parafialnym (ja wszedłem od tyłu). Dowiedziałem się także, że miejscowy proboszcz cmentarz ten odnowił - i to mnie wprowadziło w błąd. Zakładałem bowiem, że cmentarz nadal jest cmentarzem i że postawiono na nim nowe krzyże, tablice pamiątkową lub coś takiego. Krążyłem przed cmentarzem szukając i nic znaleźć nie mogłem. Wróciłem więc do mojego informatora. Teraz już dostałem informacje wyczerpujące. I na pewno to co zrobił proboszcz nie można nazwać odnowieniem cmentarza.

Należący obecnie do województwa świętokrzyskiego Ożarów posiada ponad czterystu-letni cmentarz żydowski. Większość mieszkańców przez prawie trzy wieki stanowili tu Żydzi. Mnie przyciągnęły tu widziane na stronach Wirtualnego Sztetlu zdjęcia macew. Dotąd nie widziałem tak ładnych i bogatych. Zapewne i osoby na których grobach macewy te stawiano należały do grupy zamożnych Żydów. Dobry stan macew jest wynikiem ich przechowywania w dobrych warunkach do czasu odnowienia cmentarza. Prace renowacyjne rozpoczęto w 2001 roku.

Legendarne początki klasztoru wiązane są z odnalezieniem na brzegu Bugu ikony św. Onufrego. To zdarzenie miało do Jabłecznej sprowadzić pierwszych mnichów. Najstarszy rękopis ewangelii znajdujący się w Jabłecznej pochodzi z roku 1498 i tą datę przyjmuje się za początek istnienia monasteru. Czasami jednak sięga się do późniejszego dokumentu wydanego przez króla Zygmunta I Starego w 1522 roku, który potwierdzał nabycie dóbr jabłeczyńskich z klasztorem przez Jerzego Janowicza Ilinicza. W czasach gdy klasztor powstawał właścicielami jabłecznej był ród Zaberezińskich. Jest więc prawdopodobne, że to oni byli fundatorami monasteru.