Początek Izbicy jako miasta to połowa XVIII w. W 1750 lub 1760 starosta tarnogórski, Antoni Granowski otrzymał od króla Augusta III Sasa przywilej na założenie miasta i sprowadzenie do niego Żydów. W tym samym miejscu w 1540 roku lokowano bez powodzenia miasto Nowy Tarnów. Tym razem istniała potrzeba lokacji wymuszona zdobytym przez Tarnogórę w 1744 roku przywilejem de non tolerandis Judaeis. Tarnogórscy Żydzi, którzy stali się pierwszymi mieszkańcami nowego miasta mieli zakaz przekraczania mostu łączącego Izbicę z Tarnogórą. Było to początkowo najmniejsze miasto w Rzeczypospolitej. Nie posiadało magistratu, jak i mieszczan, którzy mogliby go obsadzić. Żydzi nie mogli być bowiem mieszczanami i powoływać rady miejskiej. Izbicę reprezentowali przed właścicielem dóbr członkowie izbickiego kahału. Jednocześnie informacje o miejscowym kahale nie podają w 1765 roku jego nazwy jako kahału izbickiego tylko kahału tarnogórskiego. Miał on wtedy liczyć 204 Żydów.

W okresie międzywojennym Izbicę zamieszkiwało od 3 tysięcy (1921 r.) do 6 tysięcy (1939 r.) osób. W 1939 roku Żydzi byli tu 90% większością. Cmentarz znajduje się na wzniesieniu ponad główną drogą przecinającą miejscowość.

Zdjęcia zrobiłem 25.09.2011r.

Lokalizacja