Cmentarz założony pod koniec wieku XVII.
Nazwa miasta pojawia się w dokumentach już w XIII w. Dla tego miasta jak i dla niemal wszystkich innych w Rzeczypospolitej katastrofą były wojny szwedzkie. Koniec wieku XVII dla Łosic to ruina i wyludnienie. Historia zapamiętała głównie z tego okresu spotkanie pod Łosicami w 1657 r. sił dowodzonych przez Czarnieckiego, Sapiehę i Lubomirskiego, walczących ze Szwedami i Siedmiogrodzianami. Najbardziej poszkodowanymi w tych walkach pozostawali zawsze cywile. Pozbawiani zdrowia, dachu nad głową, środków do życia. W 1677 Łosice otrzymały rozszerzone prawo produkcji i rozwożenia trunków. Sprowadzono także Żydów. Zacytuję wpis ze Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego:

(…) napływ żydów protegowanych przez starostów uniemożliwiał mieszczanom konkurencyą i doprowadził ich do nędzy. Zakazy królewskie, potwierdzane kilkakrotnie, nie zaradziły nadużyciom; ludność chrześcijańska musiała poprzestawać na pracy rolnej.

Taki układ; Żydzi zajmujący się handlem i rzemiosłem oraz chrześcijanie zajmujący się uprawą roli powtarza się w wielu dawnych ośrodkach miejskich zniszczonych w wieku XVII i utrzymuje się do XX wieku. Nie jest on wynikiem nadużyć ale przewagi ekonomicznej Żydów nad zrujnowanym w tym okresie mieszczaństwem. Jednocześnie posiadanie ziemi było przywilejem chrześcijan.

W Łosicach od XIX w. Żydzi byli liczną ale nigdy nie najliczniejszą grupą mieszkańców. Społeczność i jej cmentarz zniszczono podczas drugiej wojny światowej. W 2007 roku rozpoczęto ogradzanie cmentarza na co środki pozyskały środowiska żydowskie. Macewy dotąd znajdujące się poza terenem cmentarza powróciły na kirkut. Lapidarium zaprojektował architekt – Tadeusz Kulas.

Zdjęcia z dnia 13.04.2013r .

Lokalizacja